Het Poëzijn

Hoor en zie: hier (breedband!)

Of lees

Het Poëzijn

weer was het er
zomaar in zonnig maanlicht
over de rug lopend
met passen groot van ergens nog vlindergeraas
baande het zich een weg naar het vage droomgrensgebied
amechtig wuivend in de suffende wind
door een storm nog wel eens
in een onvolkomen ogenblikje aangewakkerd
tot een zomers wakje vol gezelligheid
bollend ook van beelden
waarin plots de kelder
in heel zijn ornatische outfit kan gaan glanzen
van schaamte
om de hoogheid van zijn laagheid
in prachtige delen van het geheel
op spinnende baren
waar gelijkhebberige bezwaren
woelig uit mouwen worden geschud
met blikken van niet jij maar ik heb gelijk
weinig egaal als we zijn in ons gezamenlijk refrein
vol witte zeeën
uitgelekt met de precisie van een jagend hert
dat maar niet aan haar hijg kan kon had kunnen komen
op een heuvel
gewenteld in poëtische luchten
vol zuchtende wolken zonder werkelijkheid
dan alleen de eigen werkelijkheid
in bewegingen waar geen woorden voor zijn
onwillig van het besef
dat het nu in de naderende bodem
van het later zal verdwijnen
zodat het te laat is op te staan
en te gaan op stapgrage voeten
onder het zitvlees bodemloos happend
naar reuze passen die niet meer te doen zijn
dan in vochtige gedachten
glad als een ijslaag op ruiten
onzichtbaar gemaakt
door parasieten zonder pootjes te laten huppelen
op dezelfde bank
waarop nog altijd pogingen worden gedaan
de gordijnen te verhangen
met een touw
zo dik
dat het gewicht van het lichaam
er nog jaren aan zal kunnen bungelen
heerlijk hevig zingend van
twiet twiet, twiet twiet, twiet twiet
begeleid door het dagelijks gesteun
toch vooral te wilmogen wiegen
alsook te vliegen
met schoenen als laarzen en hakken die stampen
op warrelglaswolken van mythen
zo hevig wolkend langs de schors
bij geritsel tussen de takken
dat het geen lust geeft
nog langer een streel te hanteren
om het tij te keren naar laken en matras
vol hooizooi
brandbaar als een ietwat heet ijsje
druipend op wraakvingers
krom van het schrapen in verbeelding
waar de wereld allang illusie geworden is
gefnuikt door waarheidense wetten
onder petten op vlieglamme hoofden
gonzend van eenvoudige werken
binnen de perken en tussen de palen
van een dreinend gebied
walmend
van eigenaardige ballonblazige waantjes
met vaantjes gekleurd van verlangen
te klimmen naar hoge hoogste nokken
als de kelk van een blauwbloem
zonder het erupteren te kunnen volbrengen
naar hogere sferen
laag bij de grond levend
met ontsnaarde bewegingen tussen de regels
vol gemillimeterde zinnen
bij een zinnelijkheid
hevig verwerkt op een namiddag
naast de schaduwzijde uit een schaduw gevallen
verlangend naar levende cellen
in het opperste gewoel van het razende woordtuig
langs dalen die stijgen in achting
als de trapvoet reeds is genomen
op het zitvlees
waarbij het vocht in het oog
zich afwendt van morgen
want later is het nu zitten op gerezen bankrotsdeel
heel belangrijk voor later
zoals het nu is voor het later geworden is
een later
razend van pijnlijke inzichten
zo werelds verwoord tot een zwaarte
licht te verdragen
in beelden geel van het wittende wit
dat zichzelf met zichzelf moet trachten te vullen
in verhangende sferen
een wereld te mogen beleven
bestaande uit dansfeesten
waar daden verworden tot letters
nietszeggend en klein zoals
het heel voetvol getrapt zitvlees
dat met een hoofd zwetend in onmacht
staart naar de rand onder de rand
waarin niets zal verschijnen
dan de volgende rand
randen vol overdadige daden
zo hevig niet en ook nooit gepleegd
dan in zeeën van leegdanige tijd verdreven
tot het moment
dat de bodem in zicht komt
vergeven van
te diep groevende droging
zonder een bloem te hebben zien bloemen