?????????

Vlaardingen pikt Piet Paaltjens van Schiedam?

Schande?
Schande!

Zie toch vooral hier in ’t barre winterse.

Zulk een brutaliteit (om het wellicht daardoor opgekomen idee bij de HOIboys)

Nog geen dankjewel!

Mochten we besluiten wel te gaan; geen stukje van mijn hand natuurlijk!
Overigens, waarom nu toch dit PP gedoe? Is ’t laatje met dichters leeg in-
middels bij de barre wintermannen vol ongeboren idee? Of de Steeg te
smal gebleken misschien?

Vragen vragen vragen.

Maar gaan dan de twaalfde maart?

Het blijft natuurlijk bizar onze Piet in Vlaardingen.

We, SAGE, zien wel.

Voor de rest…

Of eh…

Nu ja, eh…

Over de vorige middag dan toch nog* maar even:

Stijg(ers) in de Steeg

Een korte doch niet lichtvaardige impressie

In een fleecetrui van de Aldi, rood en winkelwaarde 8 euro (dit alles volgens
de drager), bouwde de opvolger** van een nog uiterst springlevende en op
ons aller nationale kleurmachientje met zwarte wasjes druk in de weer zijnde
Deelder als een ware en ervaren stadsbouwvakker zijn veelal naar simpelraam
nijgende baksteenversjes als stedelijke puinhuisjes over het publiek in de Steeg.
Makkelijk rechttoe rechtaan in de beuk inderdaad, deze puinhuisjes. Het publiek
glom bij het horen ervan tot achter de eigen hoorzon en knabbelde zich als aan-
wezige hoormassa (er was heus iets meer publiek dan voorgaande middagen)
mak en zeer genietend door al dit prachtige vanzelfsprekends heen. Waarachtig,
het baksteengedoe werd geheel en al braaf opgehoorlepeld ondanks de in de
laatste bundel zo stellig beloofde betrachting naar een openbaring van het wel
heel erge en ware (met plus met min) van ’t leven. Een beetje vol van al te ste-
vig voor het oor van tevoren ingevulde ervaringen wellicht deze puinhuisjes zo
zou een kritische hoorder ze kunnen omschrijven wil hij/zij per se wat overdreven
doodnodig negatief doen. Daarom: dat het werkelijk geweldig mooi was dat uit-
stekende uitkomen op het podium van die o-zo-rode-8-euro-Alditrui.

Meer weten, of zelf oordelen?

Zie hier of koop de bundel Vierendeel. Wel is de eventuele vrees (gezien het be-
loofde erge ware) bij lezing gevierendeeld te worden voor drievierde deel behoor-
lijk ongegrond zo mag ik u, op mijn leeservaring afgaande (want in mijn bezit dit
laatste bundeltje), ter geruststelling nog even extra graag aan de hand doen.

Veel gedoe was er even later voor het optreden van de enige vrouw uit het dicht-
gezelschap. De microfoon namelijk kreunde nogal ontdaan van de in- en kleinrek
om te komen tot aan de lippen van deze al genoemde wat enige vrouw. Niet ver-
geefs overigens dat micro-kreunen, want uiteindelijk op de juiste stand mocht het
ding tot zijn en mijn verbazing kranige klanken over de zaal vlijen waarmee maar
bijna gezegd wil zijn dat er in ieder geval voor mij op dat moment een eventuele
toekomstige eh ‘Edith Piaf?’ (nog wel, vanwege jong waarschijnlijk, zonder de nodige
E.P.-scheefleefkleurtjes) van de poëzie aan het woord stond te gebeuren. Want zulk
een tegenstelling tussen het fysiek gezien danig kleine alsook fréle en de plots zo
straf en buiten verwachting over haar lippen rollende gedichten. Potdorie het was
gewoonweg een gebeurlijk soort van met de aaiwekker wakker schrikken. Van haar
poëzie weet ik nog te weinig om er iets zinnigs over te zeggen (vanaf het podium
genoten poëzie kraakt veelal wat bezijden de diepgang door het zo vluchtige ’t ene
oor nauwelijks in ’t andere verdorie alweer te uit zonder…). Wel zal er waarschijnlijk
wat later in de tijd haar bundel gekocht gaan worden om mij dat onverwachte en fijne
Piafgevoel van de middagbeleving weer wat terug te geven, eventueel.

Zie voor een hele kleine impressie van haar poëzie: hier.

De volgende optredenaar is wat mij betreft wat al teveel en te hard op het ‘filosofie-
beekje ‘ aangelopen, zijn versjes zo mocht ik meebeleven wilden verdorie maar niet
tot poëzie uitgroeien. Een opsomming van al te wijze tegelregeltjes, rampachtig aan
elkaar geplakt tot versjes zo was mijn luisterervaring (maar zoals al gezegd hierboven,
het gehoor kraakt de diepgang veelal), het mocht (ook al is er dyslexie in het spel)
maar geen poëzie worden. Wat dat en nogmaals mij betreft zijn de beelden (want ook
beeldend kunstenaar deze optredenaar) van deze wellicht nog te worden dichter hier
en daar een stuk beter te verteren zo is er op deze site te zien.

En en en en…

Toen was er de pauze.

Waarin het duo Tabasco zelfs het kabouter Spillebeenliedje tot een waarachtig deuk-
navalskrakertje wist om te vormen. En na de pauze? Zie hierboven gewoon dat van
voor de pauze.

Werner Spaland

* Eigenlijk was er het voornemen om vanwege dit reactiegezeur gewoon maar geen
poëzag-optreedstukjes meer te schrijven. De organisatie echter was na de middag
voor de middag hierboven besproken per e-mail zo hevig bezorgd over onze (SAGE)
afwezigheid alsook waarschijnlijk om het uitblijven van een door mij geschreven op-
treedstukje (toch zonder overdrijving steeds maar weer een zekere standing aan de-
ze middagen gevend), dat het bovenstaande altruxefstisch toch nog tot een bestaan
geschreven wilde worden.

** Zie voorkant Vierendeel:

‘Er zijn genoeg meelopers
en na-apers, maar alleen
Daniël Dee beschouw ik
als een waardig opvolger.’

– J.A. Deelder

Maar zou er bij nadere beschouwing niet dit

‘ Er zijn genoeg meelopers
en na-apers, maar alleen
Daniël Dee beschouw ik
als het mij meest volledige
mee-hop-na Aapje.’

– J.A. Deelder

onderhands bedoeld hebben te staan?

Per slot is ie lang al R’s nachtburgemeester, onze donkere Jules.

Nu ja genoeg…

Of nee, nog effe een hè psstje, want een substantieel deel van de Krakatauredactie
was er die middag in de Steeg aanwezig en werkelijk ik mag een boosaardige stuk-
jesschrijver worden mocht het hiernavolgende door mij onbedaarlijk, in literatuurland
wellicht ietwat erg onfatsoenlijk gewaagd, speculaantje over het in een van de toe-
komstige nummers van dit blad komen staan van zeker één of wat diggies van San-
der Groen niet uitkomen.

En een lieflijk extra pushpsstje: ter Haar gaat hier optreden. Wil er dan helemaal niets
van dit stukje geleerd?