Brief (197) uit Schiedam

Even het woord leuteratuur opgezocht
bij google want dacht ik me daar origi-
neel te zijn barst het daar van de leute-
ratuur.

Lui vandaag dus nog een oud tekstje:

Van prop tot…

Stel je frommelt een wit vel papier
tot een prop en je poneert de stelling
dat het niet zomaar een prop is. Nee,
het wil juist een doordacht gevormde
prop zijn, ontsprongen aan je brein.
Een vorm via je handen, die zoals ruim
bekend door middel van zenuwprikkels
met het brein in verbinding staan, ten
uitvoer gebracht (van natuur naar cul-
tuur zeg maar) naar het propmodel. En
dezelfde handen die vervolgens het net
geschapen kleinood op de tafel leggen
waarbij wat begeleidende woorden uit
de mond van jou, als toch de maker, be-
vestigen dat het een daad betreft van
opperste doordachtheid naar een heus
bedoelde schoonheid met als resultaat
een prop tot kunst verheven.

Geloofwaardig zoiets?

Waarschijnlijk niet als de prop als een
prop op de tafel blijft liggen zonder het
wat verder mee te sleuren naar het hier-
boven al aangestipte doen met de bedoe-
ling de gewone prop te extrapoleren naar
een prop waarvan een ieder in de oooooh-
stand schiet.

Iets extra’s zal er dus aan te pas moeten
komen wil het een bewonderknal in het
schedelhuis van de kijker veroorzaken.
Zo zou je, om het extra’s maar direct even
in te vullen, als kunstenaar een lange draad
(dun visgaren bij voorbeeld) door de prop
kunnen halen, deze draad in een lege zaal
van muur tot muur spannen op ooghoogte
als werd de prop een maagdelijke wereld-
bol precies op het snijvlak van een grote,
net geboren gebeurtenis die beslist geen
theorie behoeft om het geheel in woord
iets anders te laten schijnen dan een prop
papier aan een draadje garen gespannen
tussen twee muren.

Zo?

Nu ja, het kan natuurlijk zomaar zijn dat
dit bij lange na niet voldoende is voor de
schedelknal en er nog wat intensiever
denkwerk aan te pas zal moeten komen
de extrapolatie tot een volledig succes te
maken.

Gewoon for te sake of the knal wat meer
experimenteren dan maar? Bij voorbeeld
door boven de prop experimenteel een
spotlight te plaatsen die middels zijn felle
licht een schaduw van de prop op de vloer
werpt zo’n 10 keer groter dan het ding zelf
zodat er op die manier een tegenbeeld ont-
staat die de prop, buiten de hierboven al
genoemde, zeker een extra betekenis zal
geven zodat de prop niet meer de prop zal
zijn van voorheen.

Gevolg: onder de kijkschedel verwondering?

Mooi natuurlijk, maar wat, gebeurt dit niet?

Geen nood, want het brein voorziet in zulke
gevallen in de mogelijkheid er nog meer vol-
doende oplossingen voor te vinden dan er al
voorhanden zijn. Zo zou er bij voorbeeld een
bed bijgesleept kunnen worden om de scha-
duw van de vloer weg te vagen en op te vang-
en op dat erbij gesleepte bed zodat er in de
voor de rest schemerige zaal niets dan een
kleine witte bol van papier boven een bed te
zien zal zijn met op de witte lakens van het
bed de propschaduw.

Een ultieme gooi naar schoonheid?

Want een fijnzinnige en interessante instal-
latie zo laat het zich aanzien is er door deze
toevoegingen geboren waarvan de titel zou
kunnen luiden “Kwalen Van De Schaduw,”
een titel die het geheel van de opstelling een
zodanige diepgang geeft dat de verwondering
nu ongetwijfeld ondraaglijk zal worden in het
hoofd van misschien niet alle, maar dan toch
zeker de meeste kijkers.

Klaar voor de wereld dus, dit werk.

Maar.
Maarr.
Maarrrrr.

Waarom niet nog wat meer?

Want is de maker met een danig beetje geluk
niet alleen manueel getalenteerd, maar ook
nog eens op schriftuurlijk gebied het huis van
talent binnengevallen zou er nog een extra
verdieping aan het geheel gegeven kunnen
worden met de totale inzet van het laatst-
genoemde talent om het geheel naar het su-
blieme te doen nijgen. Zo zou de kunstenaar
ter vermeerdering van de al onbedaarlijke
beleefvreugde graag kunnen gaan googlen
in zijn hoofd op zoek naar het woord scha-
duw en alles wat daarmee verwant is om bij
de installatie een lapje tekst te voegen dat
mogelijk zo aanvullend kan gaan zijn dat
ALLE kijkers de al genoemde broodnodige
knal nu onvermijdelijk in het wijshoofd zul-
len willen beleven.

Zo’n resultaat van het hoofdgooglen zou
kunnen zijn:

Vloeizwart

volle binnenmuren
maar ook gelapte ramen
voor het buitenlicht

ontsporingen in folders
een gebeuren
bol van streepjescodes

vergeefs glijden
wolken pendelend
boven raadselharen

pil en vliegenmepper
fenomenen
als nodig speelgoed

soms ook weemoed
per maanlicht
vaag nog in geschriften

En als er na deze toevoeging dan nog geen
ooooh-standje onder het kijkersschedeldakje
plaatsneemt dan is deze, wat de kunstenaar
betreft, gewoonweg verloren en gedoemd
een muur bijvoorbeeld alleen nog te kunnen
zien als een nuttig voorwerp gemaakt ter be-
paling van een fijn beschut leven zonder zo’n
gestapeld steenvlak ook nog wat overdrachte-
lijk in de geniet- of rampstand te kunnen zet-
ten. Gevolg hiervan kan zijn dat er voor zo’n
kijker het wel heel oude, donders afgesleten
beeld zal willen gaan gelden:

EEN PROP IS EEN PROP IS EEN PROP IS
EEN PROP.