Brief (198) uit Schiedam

Voor de deur ligt de straat in puin.

Nee, geen oorlog.
Ook geen aanslag.

Al een paar maanden zijn er een
aantal bedrijven aan het werk om
de omgeving een nieuw en mooier
aanzicht te geven. Zo worden er
parkeerplaatsen verplaatst, de weg
van een nieuwe laag asfalt voorzien,
en krijg ik redelijk pal voor mijn deur
een zooitje van die ingegraven vuil-
containers die je met een pasje moet
openen om je huisafval en andere rot-
zooi er in kwijt te kunnen. Benieuwd
hoe lang het duurt voordat er bergen
vuil en afgedankte huisraad zullen ont-
staan naast die gloedglim containers
die de gemeente-opfleur uiteraard
weer geheel teniet gaan doen. Een paar
jaar geleden nog kon je de vuilniszakken
voor je deur zetten en werden ze diezelf-
de dag opgehaald door een vuilniswagen.
Meeuwen echter hebben dat verziekt
door te vroeg buiten gezette zakken ka-
pot te snavelen, er uit te eten wat ze
lusten, en al de zooi die ze niet te ver-
teren vonden achteloos vrolijk op straat
plempten zodat je die dagen altijd wel
een uur bezig was de straat schoon te
vegen omdat het toch wel altijd mijn
vuilniszakken waren die ze met graagte
te grazen namen zo leek het mij en
maar zelden eentje van de buren.

De straat blijft nu schoon, ik hoef niet
meer te bezemen en die mogelijke
bergen veroorzaakt door het nieuwe
systeem liggen mooi wel zo’n twintig
meter van mijn huis vandaan, dus
alleen visueel brengen ze wat kraak
in mijn leven.

Ik ben volgens een cardioloog van
het Erasmus nog steeds een wonder
in leven. Al drie jaar nadat mij de
dood plompverloren is aangezegd
door die man heb ik het lef om nog
te leven. Geen idee hoe lang wond-
eren blijven bestaan, dus geen idee
ook of ik al die vernieuwzucht van
de gemeente als het af is nog kan
zien. En nee zeg, ook nu geen treur-
berichten over mijn gezondheid,
wat kan mij zo’n vernieuwde straat
eigenlijk verdommen, er overheen
lopen en rijden dat is wat ik er al-
leen maar over doe bij tijd en wijle.
En het woord wijle daar ga ik dus
ff nog helemaal niet verwijlen! Ik
zal en moet het ongelijk van die
cardio’s met mijn levenshuppel
onder hun neus hebben te kunnen
wrijven om te tonen dat ze niet
altijd maar de wijsheid in pacht
hebben al struinen sommigen van
hen met nog zo’n opgedofte air
door het ziekenhuis. Zeker de-
gene die naar mij met dat won-
der liep te gooien als een bijl ter
executie.

Net naar een documentaire over
Joost Zwagerman gekeken op de
lichtbak, waarmee de hele wereld
je huis wordt binnen gesmeten, en
nee, zelfmoord daar hoef ik niet
naar op zoek, mijn lieve lichaam
gaat voor die zorg zorgen volgens
de al genoemde cardio’s. Ik hoef
daar geen extra touw aan te be-
steden, het hart staat paraat om
dat op te lossen. Wel hoop ik, zo-
als gezegd, dat ik die eerder ge-
noemde genezers/doodaanzeg-
gers nog wel het eigenzinnige
levensdeuntje dat in mij nog altijd
raast voort kan zingen een vrolijk
aantal jaren.